Vrijwillige oppashulp worden: kies gewoon wat bij jou past.

Sus is 97 en vertelt hoe blij hij is dat hij nog thuis kan blijven wonen. “Dat is ook dankzij mensen zoals Jan, de vrijwillige oppashulp die hier één keer per week overnacht. Met Jan ben ik gerust dat ik thuis niet alleen ben. Dat geeft mij een gevoel van veiligheid.” Voor Jan is nachtoppas zijn geen inspanning: “Ik hou alles goed in het oog, maar heb genoeg uren nachtrust, hoor. Ik denk dat ik al meer dan 1000 oppasnachten heb gedaan, 18 jaar nu al, ook bij andere mensen. En elke keer die dankbaarheid! Ik had dit niet zo lang volgehouden, als het niet zo leuk was. Vrijwillige oppashulp zijn kan ik iedereen aanraden. Nachtoppas is maar één mogelijkheid, het aanbod is enorm. Je kiest gewoon wat bij jou past. Niet twijfelen, maak ons team groter en sterker!”

Als oppashulp krijg je zoveel dankbaarheid terug.

Jenny is 79 jaar, verloor recent haar man, sukkelt wat met de gezondheid, maar toont zich nog bijzonder veerkrachtig. Dat lukt ook dankzij de vrijwillige oppashulp van Bernadette.

Vanaf het begin was er een klik tussen de twee. Jenny: “Ik heb vertigo, ik draai soms weg, dus op mijn eentje stappen voelt niet veilig. Ik had al een stok, maar ik had een arm nodig om me vast te houden. En bij Bernadette voelde ik mij meteen veilig. Zo gaan wij elke week wandelen. Bovendien zou de vereenzaming zonder Bernadette snel en diep toeslaan.” Bernadette: “Vrijwilligerswerk is voor mij geen werk, het vermoeit me niet. Ongelofelijk hoeveel dankbaarheid je van de mensen terugkrijgt. Dat is goud waard voor mij. En het is zo verrijkend. Na elk bezoek ben ik helemaal opgeladen.”

Je geeft mensen kwaliteitstijd.

Soms maakt het engagement als vrijwillige oppashulp echt het verschil tussen afgesloten zijn van de buitenwereld of deelnemen aan de samenleving. Terwijl die hulp op zich eenvoudig is. Neem nu het verhaal van Chris. Zij is blind en Marta helpt haar om af en toe te gaan wandelen of samen een boodschapje te doen. Chris: “Ons leeftijdsverschil is enorm, maar we zaten meteen op de dezelfde golflengte. Ik ben gepensioneerd verpleegkundige en zij studeert verpleegkunde. Ze begrijpt goed wat ik doormaak. En Marta kan heel goed luisteren. Dat heeft mij enorm geholpen, ook emotioneel.” Marta had datzelfde gevoel: “Ik wou vrijwilligerwerk doen binnen de zorg om mensen meer kwaliteitstijd te geven. Maar Chris heeft mij ook geholpen, ik vind het sociaal contact heel waardevol. We hebben allebei iets gekregen.”

Het is vooral een kwestie van aanwezig zijn.

Prince is thuisverpleger en elke zaterdag en zondag komt hij graag een uurtje als oppashulp naar Matiz. “Dat gaat goed. We hadden de eerste dag al een klik.” Matiz knikt: “Ik heb autisme en tot twee jaar terug had ik psychoses. Om die te vermijden, heb ik zorg nodig, structuur en vooral rust in mijn hoofd.” Prince: “Dat ik verpleegkundige ben, doet er hier eigenlijk niet toe. Wel belangrijk is dat ik goed kan luisteren, en dat ik er ben voor Matiz. Hij is veel bezig met muziek, hij componeert zelf. Het geeft hem rust als hij aan mij kan tonen welke muziek hij gemaakt heeft. Mijn filosofie is: we kunnen niet allemaal een verschil maken in de wereld, maar wel in de wereld van de mensen rondom ons. Dat betekent voor mij vrijwilliger zijn.”, besluit Prince.